Тағы жерідім, тағы да айныдым,
Тағы да кірді ғой ортаға қара түн…
Қош келдің, Жалғыздық,
Қош келдің, қайғылым,
Жан таппай мұң шағып баратын,
Жан таппай жанымды ұғатын,
Сенделтті бұл шаһар көшесі:
Дәл осы көшеде ұрланып мұратым,
Жоғалған арманның нешесі.
Көзімнің ұшында
Көшелер өледі…
Ар жағы мәңгілік арманның мекені.
Кей-кейде сол жаққа тартқым-ақ келеді,
Ал шешем не етеді?!
Көк базар-дүние жайлар бұл беткейді,
Білмейді ол бірақ ақшада жас барын.
Ойлансам, ойымнан қайыршылар кетпейді,
Ол бәлкім өзіммін, ал мүмкін достарым.
Түнгі оттар шақырар алыстан-алыстан,
Жолаушы-жүректі қайда ерттің көшелер?!
Оянсам – нақұрыс, ұйықтасам – данышпан,
Көшелер секілді шып-шиыр пешенем.
Көшелер – пешене,
Түкпірлер не түрлі,
Әр жерде өткеннің өрнегі.
Көшелер ескірген ленталар секілді,
Ерлан ЖҮНІС