(Мұқағали Мақатаевқа)
Тас мүсін сенде жүрек бар,
жүрек бар сенде білем мен.
Кеудеңде жанып тұр оттар,
тас жүзің бірақ түнерген.
Жылайсың сен білем мен,
жаңбырмен бірге жылайсың.
Аспанға қарап түнерген,
адамға бақыт сұрайсың.
Мүсінге бәрін жасырып,
рухың жүр тірі жыр оқып.
Тұрсың ба әлі ашынып,
Тірі мұңдарды күзетіп?!
Жалығып қайтқан өмірге,
жалт етіп қайта қарашы.
Салды ма қапа көңілге,
аруақтардың қаласы.
Жолдарға сыймай шектелген,
шексіздіктерге жармасып.
«Мың жүрек болып көктеп ең,
қайыңмен өмір алмасып».
Қозғалса қайта сырларың,
Кеңсайдың қойыны дүр етпек.
Бұл күнде әрбір жырларың,
соғады бір-бір жүрек боп.
Жатырсың мұнда жылынып,
өлеңнің жаққан отымен.
Тірліктен кеше түңіліп,
төзе алмай өліп кетіп ең.
Бұл күнде жауың жүгініп,
азайған шығар таласы.
Тас мүсін қайта тіріліп,
тірлікке қайта қарашы.
Серікбай ӘБІЛМӘЖІН