Таныттың тандыр дүние,
Тамыры кепкен бейбаққа.
Сыбырлап шықтың түнімен:
«Қой бақсаң қой бақ, ой бақпа»!
Қойым жоқ менің.
Ал бірақ…
Ой бақпағанда мен не етем.
Сандырақ бәрі, сандырақ,
Сандырақ ойлар нөлге тең.
Сандырақ ой не береді,
Әлдилегенде мәпелеп?
Өлең боп ойға келеді,
Шырқырап, мені әкелеп.
Мезгілі жетпей қартайып,
Қайғы ойлау менің не теңім.
Жатамын-дағы шалқайып,
Елеске еріп кетемін.
Шалқыған елес көріп шын,
Шайтанның ессіз күйі де.
Еститін құлақ беріпсің,
Оған да шүкір, дүние.
Оған да шүкір!
Әй, бірақ,
Естуден соны не таптым.
Сандырақ бәрі, сандырақ,
Сандырақ ойға тас аттым
Серікбай Әбілмәжін