Мен өлгім келеді,
Көзіме көк-ала шыбын жиылып,
Құлағыма қорғасын құйылып,
Тәнімді құмырсқа жеп,
Жанымды жәбірейілдің сыйы қып;
Жаназамды қарға оқыса,
Жанарымды сауысқан шоқыса.
Мыи орнына аралар дуылдап,
Басымда қоңыз жыбырлап.
Сосын қалған денемді
аш қасқыр кергілеп,
Арлан бөрінің аузында
бас терім желбіреп,
Жалғастырған сіңірлерім
Қасқырларды араздастырып,
Қалған ең соңғы қу жілігімді,
Жемір қожайынның аш иті
азанғы ас қылып,
Құрысам өмірден, шіркін!!!
Серікбай Әбілмәжін