Көктем – жас көңіл ғой, жүдесе болар күз,
Өзгелер тонайды, өзіміз тонармыз…
…Ұсқынсыз ғасырды амалсыз сүюмен,
Біз басқа дәуірді оятып алармыз.
Оянған жүректің беймаза ұлуы,
Оятар арманның ұйқылы сұлуын.
Жыласа, жыласын ақынның жүрегі,
Қайтарып беруге қайғының күлуін.
Қайтарып беруге дәуірдің үмітін,
Жыласын жүрегі, жыласын күні-түн.
Көз жасың әлемді құтқара алса егер,
Жылаудан қорықпа, жігітім.
Һәм бүкіл ғарыштық кеңестің түнінде,
Ақынның жүрегі күбірле, күбірле.
Тіл үнсіз қалғанда сөйлейді жүректер,
Сөйлейді жүректер өлеңнің тілінде.
Кеңеске мүше еді ол тумай-ақ – туғалы,
Сол түні шешілер әлемнің жұмбағы.
Бар ақын сол түні бір ақын болады,
Бір ақын болады сол түннің құрбаны.
Құрбандық сол ақын – өлген ол-өлмеген,
Сөйлейді күнменен, сөйлейді желменен.
Ақындар, ақындар – Абылдың ұлы ғой,
Ешқашан өмірге келмеген.
Ерлан ЖҮНІС