Бір әкенің ұлы болған,
Оның аты – Қаратау.
Бұл ақынның жыры болған
Өмір аты – Қаратау.
О, білмедім шын аты ма,
Лақабы ма – Қаратау.
Жете алмаған мұратына
Қатарында – Қаратау.
Он жылдықты озат біткен
Күні, ісі үшін артық бір,
Қайран әке қазақтықпен
Қамшыменен тартып бір
Жіберіпті, мал қамы үшін
Бала ұруға бола ма?
Соңғы балға барғаны үшін,
Бала ұруға бола ма?!
Сол бір күні кейіп те кім,
Сөгіп те кім жақ ашқан?
…Менің мұңлы кейіпкерім
Ақыл-естен адасқан.
Содан қала Қаратаудың
Қанша гүлі көктеді.
Ерлан ЖҮНІС