Жұрт таңданса оны құрдым жұтқанда,
Сол құрдымның тереңдігін айтысып.
Міне, осылай, туылады мұңлы өлең,
Болмысымен жек көрумен өмірді.
Құбыжыққа айналсам да түнде мен,
Сұлулықпен кісендеймін қолымды.
Жек көрудің бола алмадым құрбаны,
Атар таңнан үмітім бар себебі,
Түсінбеймін,
Тәңірімнің құлдары
Сол кісенді неге үзгісі келеді?
Неге?
Ерлан ЖҮНІС