1917. Аязды ақпан.
Арқаныңкең даласын ақ қар жапқан.
Бір хабар гулеп кетті елдің ішін,
– Ақ патша құлады деп алтын тақтан.
Дүние ішін тартып алды демде,
Бұл хабар тез тарады барлық елге.
Бұл хабар онша жайлы естілмеді,
Әуелден ауқаттыға, әлділерге.
Бұл хабар бірте-бірте есіп желдей,
Тарады тау, далаға тізгін бермей.
Естіпті есіктегі құл-құтандар,
Теңесіп кетеді деп бай мен кедей.
Құтырып қайдағы бір жырындылар,
Сездіріп алды бірден сырын бұлар.
«Кедейге көке десең…» деген сөзді
Тектен-тек айтпаған ғой бұрынғылар.
Түскендей ұнжырғасы болыстардың,
Білмейді соқтыққан кім, болысқан кім.
Гүжілдеп күні туып шыға келді
Қамалған казармада орыстардың.
Ескінің әдеті мен ғұрыптарын,
Жаратпай бұрынғының қылықтарын.
Кедейлер байға қарай шошаңдатты
Кешегі қой қайырған құрықтарын.
Қалың ел мәлім емес жай-жапсардан,
Не пайда елдің сорын қайнатқаннан.
Белгісіз бір саясат билеп алды,
Кедейді байға қарсы айдап салған.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ