Әуені естілгендей мұңлы зардың,
Күткендей тезге түсер сынның алдын.
Ел тегі тез-ақ біліп шыға келді –
Екенін кімнің қыпшақ, кімнің арғын.
Құшағын қай халық бар жауға ашатын,
Кез келді – бой тасалап тауға асатын.
Ағасы інісіне қырын қарап,
Әкесі баласымен жауласатын.
Арасы ағайынның араз болып,
Тақасып, бір-бірімен талас болып.
Бөлінді елдің іші екі жікке,
«Большевик, енді бірі – Алаш» болып.
Осы ғой ел ішінің бұзылғаны,
Жүрген көп бір-бірінің ізін бағып.
Міржақып, Ахметтер – Алаш болса,
Әліби, Амангелді – қызыл жағы.
Толқу көп Орынбордың аймағында,
Білмейді кімді басшы сайларын да.
Сұраса, Кейкі айтыпты:
– Мен сондамын,
Болса егер Әбдіғапар қай жағында.
Айырып ара жігін бай мен кедей,
Болғандай бірі – бауыр, бірі – өгей.
Жантайып Әбдіғапар жатып алды,
Қосылмай мол дүрмекке, көп үндемей.
Бұл жайға Амангелді болып алаң,
Дегендей, «қайтып енді жолыға алам!»
Шама жоқ енді артына қарайлауға,
Серттесіп Әлібидің қолын алған.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ