Ішінен айтып «мақұлын»,
Алапат ойлар
астасып.
ЬІғыса берді,
Ақырын,
Көзімен ғана қоштасып.
Жан-жаққа сосын қарамас,
Әр жағы бұлдыр тұманды.
Өкініш-өксік аралас,
Гүлбаһрам бір үн шығарды.
Жалғасып және сол үнмен,
Көшенің желі уілдеп.
Кетпеді күдік көңілден:
«Ғұмыр-ай, ғұмыр, ғұмыр!» – деп.
Көшеде талдар қалтырап,
Күз желі жұлып жұтатқан.
Сарғайған соңғы жапырақ,
Сырғып бір түсті бұтақтан!.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ