Зор болып туып,
Осылай –
Қор болып өлу керек пе?!
Тергеуші тағы өшікті,
Көбейіп сұрақ-шатпағы.
Сарт та сұрт темір есікті,
Алып бір жауып жатқаны.
– Сөзімде тұрам, сертімде,
Баратын жерім – қара үңгір.
Атсаң да мейлі – еркіңде,
Ассаң да дарға – бәрібір!
Амалы құрып тергеуші,
Бармады дәті қарарға.
– Сендейден қорлық көргенше,
Өлгенім артық онан да!
Қайсарлық,
Ерлік бар мұнда,
Ұрымтал сөздің ұтымын –
Үрпиген «үштік» алдында,
Өзінің оқып үкімін.
Саңқ етті сұңқар-қырандай,
Ант етті –
Ардың атынан.
Естіліп сөзі ұрандай,
Кем емес жайдың отынан.
– Арман жоқ, енді өлсек те,
Ел үшін мәңгі мақұлмын!..
Табиғат тыншып,
Сол сәтте
Тыңдады сөзін
Ақынның!
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ