Өр едің, ішінде жататын бөрі ұлып,
Асыл ең, жататын көрінбей көміліп.
Сол кеште сен ұзақ жыладың егіліп,
Жұбатпай, мен үнсіз отырдым езіліп…
Сырт көзге тәкаппар, иілмес жасын қыз,
Өтінем, жылама, кірпіктен жасыңды үз.
Тек жүрек дір етіп, мұң бағып отырмыз,
Адамдар, адамға неге осы тосынбыз?
Тағы да таң қылдың, татқандай таңқурай,
Ішіңнен тұрса да, сүйгенді жан қимай.
Ерніңді тістеумен, шарпыңды алдың да,
«Қош дедің» қайтадан артыңа
қайырылмай.
… Содан мен көп күттім, бір күні
келер деп,
Сен жоқта, сырласым боп кетті өлең тек.
Білемін, сен-дағы сағынған шығарсың,
Жасыңды шығармай көзіңе көгендеп.
Қайтеміз, өмір бұл – күзі көп қыраулы,
Кешір сен, ұмытсам қалыңды сұрауды.
Ең соңғы жасыңды сол кеште мен көрдім,
Сосын сен үйрендің, тек жассыз жылауды.
Ербол Бейілхан