Жаралған жанған нұрдан Гүлбаһрам,
Нәр алған ән мен жырдан Гүлбаһрам.
Сәкенді бір көргеннен тәнті қылып,
Өзіне таңғалдырған Гүлбаһрам.
Көміліп көрінбейді жон-арқасы,
Төгіліп иығынан қолаң шашы.
Көрді ол қазақ қызын
Қызылжарда,
Керілген ұзын кірпік, қалам қасы.
Күлім көз,
Пісте мұрын, бидай өңді,
Қыпша бел,
Құлын мүше, сидам белгі.
«Қарындас» деген сөзді желеу етіп,
Сәкен де қоштасқанды қимай енді…
Қызылжар.
Совпартшкол.
Сол бір қызды.
Есілден ескен самал сол бір күзді,
Есінен шығара алмай жүрді Сәкен,
Қою шаш,
Жіңішке қас,
Мөлдір көзді.
Ұмытпай содан бері бір мезет те,
Көрді ол –
Ой ұшырып, тіл безеп те.
«Қарындас… Совпартшкол» деген өлең
Басылып үлгіріпті бір газетке.
Хат жазып қайта-қайта өлеңменен,
Бақытқа ақын бар ма бөленбеген.
Сарғайтып,
Сағындырып,
Сол бір қызға –
Сәкеннің махаббаты тереңдеген.
Жас ақын жан жүрекпен жырлағанда,
Қыз жоқтай одан гөзал бұл ғаламда.
Алғашқы көргеннен-ақ,
Сыр білдірмей,
Сәкенді сүйіп қалған Гүлбаһрам да.
Қашанда қу болмай ма қыз деген бір,
Үздігіп өз жігітін іздеген бір.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ