– Құрдасың емес пе еді бір жыл туған,
Жайың жоқ жалығатын айқай-шудан.
Өлтіріп өз қолыңнан не көрінді,
Бір жан ғой ажал келсе от пен судан.
Жау емес, қастық қылып жақыныңа,
Не істедің – салмадың ба ақылыңа.
Уа, халқым, босқа тұрмай хабарлаңдар
Байғұстың баласы мен қатынына…
Теңкиіп бір төбеде Ерен жатыр,
Еренге батыр жайлап келе жатыр.
Қыбырлап жер бетінде көп домалап,
Өлмейді ұзақ жасар, мұндай пақыр.
Сенетін адам бар ма сірә, бұған,
Кейкінің құтылатын лаңынан.
– Тұр енді, есіңді жи! – деді-дағы,
Тұрғызды бір-ақ тартып құлағынан.
– Байғұс-ай, өлдім ғой! – деп есін кетті,
Шындасам, білесің ғой, біздің кепті.
Кердеңдеп, кеуде керіп жүре бермей,
Құрдасқа сәлем беріп жүрсең, нетті!
«Айыбың» соны маған жасамаған,
Құрдастан бой тасалап қаша ма адам?!
Көздедім өзіңді емес, таралғыңды,
Кейкіні демессің сен осал адам.
Мергені бұл даланың біз ендігі,
Бар шығар баста миың сезер мұны.
Шіреніп отырысың ұнамады,
Үзіп-ақ жіберердей үзеңгіні.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ