Қалпың жоқ қарап қалсаң таңданбасқа,
Таңданып,
Тебіреніп,
Толғанбасқа.
Қасына жолап кетсең,
Жолың болып,
Бақыттай көрінеді қонған басқа.
Николай Біріншінің қабылдауы,
Мүмкін бе, ханның бұған бағынбауы.
Онсыз да Ақ патшаға
Жәңгір ханның
Бар еді бір аздаған шағым, дауы.
Патшаның кеудесінде жанып үміт,
Кәделеп,
Қаумалаған кәнігі жұрт.
Осы сәт тұрғандай-ақ,
Фатимамен –
Салтанат сарайының сәні кіріп.
Жанары Фатиманың шам жаққандай,
Жәңгір хан алған дерсің таңдап қандай?
Аққудың көгілдірі,
Аппақ құсты –
Ақ патша отыр қалай аңдап қалмай?!
Кербез бе?
Бәлкім, оны паң дерсің бе?
Тал бойы жарасып тұр жан-көркіне.
Көркі – күн,
Көңілі – күй,
Айналасы –
Әлде бір,
Әуелеген ән дерсің бе?
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ