Қаздар қайтып, қанатында қалды мұң,
Қайда тастап барады екен айдынын!?
Бір келер деп шаңыт жолға қараумен,
Өтіп жатыр, ай, күнім!
Теңбіл Айдың секпіліне көп күлдім,
Өлең-сөзде алмас сынды өткірмін.
Жұлдыз болып, ағып түсіп аспаннан,
Құшағыңа кеп тұрмын.
Бура күндер, үзді тағы бұйдасын,
Бұлттар көшті, сүйретіп ап шудасын.
Теңіз-сезім, толқығанда байызсыз,
Өлең болды мұңдасым!
Кеше толған, бүгін кетік, Ай сынды,
Құстар сенің сала алмайды даусыңды.
Кекіліктей айта-айта атыңды,
Қайрақ төзім таусылды…
Ербол Бейілхан
07.07.2011 ж. Астана