Торғын кеш торығып батқанда,
Барқыт түн шымылдық жапқанда.
Бозторғай ілініп аспанға,
Бозарып ақ боз таң атқанда.
Ұршық-Күн төбеге ауғанда,
Жер-Ана кілемін жайғанда.
Қара бұлт бурадай бұрқанып,
Аспаннан ақ нөсер жауғанда,
Көлеңке ұзарған тауларда,
Екінті ақшамға ауғанда.
Беймезгіл бейуақ үйіріліп,
Ұрланып түскенде сайларға,
Мені ойла!
Тастарға қашалған дерегім,
Сұрама, кешіксем, себебін.
Сағыныш сазына шомылып,
Бір күні күт сәулем, келемін.
Ербол Бейілхан