Махамбет:
– Өрнектеп өлеңімді түрлеп едім,
Көңілді бірге жүріп бірлеп едім.
Асауды бала жастан ерттеп мініп,
Атылған ай астынан сұр жебе едім.
Жәңгір:
– Атыңды естіп едім бала жастан,
Кемді күн кезіміз бар араласқан.
Бұл заман алмағайып болған кезде,
Қай тағдыр басқа жаққа ала қашқан?!
Махамбет:–
Кәпір деп есептеймін орысыңды,
Орысқа ойрандатып қонысыңды.
Төре боп төбемізге шығып алдың,
Қараға бермей қойдың қол ұшыңды.
Жәңгір:
– Махамбет, енді маған маңайлама,
Айтасың қарсы тұрып қалай ғана?!
Сен түгіл қаңғып келген…
Бере алмаймын,
Бұл жерді
Беріш,
Шеркеш,
Адайға да!
Махамбет:
– Түбінде деп жүруші ем түсінерсің,
Өзіңмен Махамбеттің ісі болсын!
Ендігі кездесер жер,
Ант етемін –
Ат үсті,
Ақ найзаның ұшы болсын!
Жәңгір:
– Түбіңді деп жүруші ем асыл болар,
Ісіміз енді біздің насыр болар.
Ұмсынған маған деген қара найзаң
Өзіңе қайтып барып – басыңды алар!
Махамбет:
– Сөзіңе шыдай алман ашындырған,
Ісіңе шыдай алман басындырған.
Патшаның ала добы сенің басың,
Ал менің халқым үшін басым құрбан!
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ