Бәрінің жүзі – жайраң, жаны – мейрам.
Бір ғажап жолыққан соң тамашаға.
Ақыры орындалып ойға алғаны,
Осылай Әбдіғапар той қамдады.
Торғайдың өзі болды нағыз байы,
Жиылмай жататұғын жайған малы.
Ойлантып малдан гөрі халық қамы,
Ау-жайын ел-жұртының анықтады.
Елінің басын қосып, асын тосып,
Көңілі шағаладай шарықтады.
Көңілі – ақ шағала, халқы – айдын,
Куәсі болды жұрты талай жайдың.
Той болып жатты сонда ұлан-асыр,
Арасы Маятас пен Көртоғайдың.
***
Аңыз көп Кейкі жайлы андыздаған,
Айлакер ешбір жауға алғызбаған.
Еліріп ерлік ісін естігенде,
Адам жоқ атып тұрып қан қызбаған.
Қараса қабақ түйіп, сұстылықпен,
Алыстан аң да қашып, құс та үріккен.
Болады айналасы бір кем емес,
Бейне бір соққан дүлей үскіріктен.
Жүреді қаймықпастан, қысылмастан,
Қарны ашса жылан жеген ұшынбастан.
Өркеуде, өркөкірек талайларды,
Келтіріп тәубасына мысын басқан.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ