Жүре алмай желге қарсы жылқы ыққан,
Қорада сиыр қатып, қой ұйлыққан.
Шынымен жаны сірі деген екен,
Аман-сау шыққан малдың биыл қыстан.
Шын аты Кейкіміздің Нұрмағамбет,
Сол жылы жұт жұтынып болған індет.
Көктемге Көкембай да Ілікті өтер,
Бір сиыр, жалғыз атты қылып тірнек.
Қар суы көктемеде қатты саулап,
Жаз шыға табандарда шалғын қаулап.
Жақсарып күн көрісі қалған елдің,
Құс атып, жұтпа тартып, киік аулап.
Бір жаста Кейкі, әрине, жөргекте еді,
Екіге жете беріп еңбектеді.
Ал үшке келген кезде ұшып-қонып,
Лақтай тастан-тасқа елбектеді.
Төрт жаста аттың жалын тартып мініп,
Қалмады ол жортпаған жер бөктері.
Бес жаста білте мылтық қолына алып.
Үркітті аң мен құсты жер-көктегі.
Алтыда алып ұрып алысқанын,
Мерт болды білек түріп белдескені.
Сегізге серке санды атқа мініп,
Таласып ешкім оған шендеспеді.
Топ бастап тоғызында оңды-солды,
Он жаста жаумен қылыш сермескені.
Он беске Ер Кейкінің жасы келіп,
Жиылып жігіт-желең қасына еріп.
Үйінде отырғызбай ойын-сауық,
Бойдағы шыдатпады қызу желік.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ