Есім де сөзге есесін жібермеді,
Мергенді қайта-қайта дігерледі.
– Бәрібір біздің қатын мықты ғой, – деп
Сыпаттап бас-аяғын түгендеді.
Сол кезде хас мергенді ашу қысып,
Орнынан ә дегенше тұрды ұшып.
– Өзінің әлін біліп адам деген,
Тып-тыныш отырмай ма көтін қысып.
Мен сенің көне алмаймын, ырбаңыңа,
Марапат мақтаншылық құрғаныңа.
Қатының қанша сұлу болса-дағы,
Ақжанның татымайды тырнағына.
Әр істің сөйлесеңші парқын біліп,
Ойың бар сөз асырмақ жақын жүріп.
Болмаса, сен залымның көзін құртып,
Алайын қатын үсті қатын қылып.
Не ойың менен мықты атанғанда,
Кезіктің мен сияқты қатал жанға.
Шық бері үйден тысқа жылдамырақ,
Жаныңды жіберейін жаһаннамға.
Қиқулап сыртта Кейкі тұрып алды,
Құрдасын батыр сөйтіп қырына алды.
Иектен бір-ақ ұрып түсіретін,
Өзіндей баяғыда «ұрыларды».
Бұл жолы тапаншасын қолына алып,
Көрмекші құрдасына «олжа» салып.
Әп-сәтте опыр-топыр болып кетті,
Әлгі үйдің айналасы толы халық.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ