– Ел-жұрттың жаны ашиды бәрі бұған,
Өмірдің дәмесі бар жарығынан –
Құйрықтан бір-ақ теуіп «тұр» дегенде,
Есекең атып тұрды орынынан.
– Көрдің бе, бұл шіркіннің бағы барын,
Құрдас қой, бұл жоқ болса, сағынамын.
Нанын жеп аман-есен жүре берсін,
Өлтіріп, бұл байғұсты неғыламын!
Қағынып үсті-басын Есімсейіт,
Кейкіге келе жатыр «қатты кейіп».
– Бүйткенше шынымен-ақ атсаң нетті,
Арман жоқ өз қолыңнан өлсем шейіт.
Мұндайға деген жоқпын тап боламын,
Өзімше дегенім ғой ақталамын.
Әрі қарай зәрем кетіп жатып қаппын,
Төбемді жалап өтіп атқан оғың.
Мұныңа мен емеспін сасып қалар,
Қай кезде дос көңілі ашық болар.
Бұғынып біраз уақыт жата бердім,
Секілді бас көтерсем басып қалар.
Халқыма қиын екен өлгендігім,
Осыны сездім мен де елден бұрын.
Әйтпесе, оқ тиер деп ойламадым,
Белгілі сенің маған мергендігің.
Деді де, Кейкіні кеп құшақтады,
Өзі де нағыз досқа ұсап қалды.
Екі дос осылайша ел алдында,
Көрген жан таңғалардай іс атқарды.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ