Ақыры –
Тайраңдатып қой
дың мүлде,
Алдына алып барып Ақ патшаның.
Білесің Ақ патшамен билегенін,
Ұмытып түздегі – Елін,
Үйдегі – Ерін.
Білесің, бәрін…
Бірақ,
Білмейсің Сен –
Сыбырлап құлағына не дегенін!
– Не депті? – деді Жәңгір, тым сұрланып, –
Жайылып кеткен жұртқа бұл сыр нағып?!.
– Бер депті сарай салып, өзіме арнап,
Менің кім екенімді білсін халық!
Осылай қалдырам деп есімімді,
Шығартып алған дейді шешіміңді.
Салынған Фатиманың арқасында
«Ставка» хан сарайың осы күнгі!
Деп ел-жұрт айтады әлі аңыз қылып,
Термелеп,
Тілінен бал тамыздырып.
Махамбет өлеңіне қосқан дейді,
Қоятын кек қайнатып, қан қыздырып.
Төріңде телі-тентек тайраңдаған,
Төре боп туғаныңа қайран қалам?!
Аң аулап,
Айдалада жүргеніңде,
Махамбет сарайыңда сайрандаған.
Махамбет Фатимаға ғашық екен,
Екеуі бір-біріне ашына екен! –
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ