Айбарлы айтқан сөзге қаны тулап,
Сол кезде қалың халық кетті шулап.
Қостаған Әбдіқапар әңгімесін,
Ұрандар шығып жатты будақ-будақ.
Айтқанын Әбдіқапар әп-сәтте ұғып,
Ортаға Амангелді атын шығып.
– Өлейік атыс-шабыс ат үстінде,
Құр босқа күн көргенше қорқып, бұғып.
Басына не түссе де көретінің,
Бар болса Ер соңыма еретінің.
Айтқанын Әбдіқапар екі етпейік,
Жоқ сенің бұдан басқа сенетінің.
Дегенде, «Мен бармын!» деп Кейкі келді,
Сол сәтте-ақ хас батырдың кейпіне енді.
Көбейіп Әбдіқапар айналасы,
Қаратты қаумалаған қалың елді.
Бір дауыл дүрліккендей қалың елде,
Дауыстар үдей түсті: «Мен де! Мен де!»
Шегінді үрейі ұшып Эверсман,
Соңынан жиылған жұрт ермегенге.
Тілмаш та түсі қашып тақылдап тұр,
Жандарал дәл жанында мақұлдап тұр.
Айнала қалың жиын өртке айналып,
Жалыны жан-жағынан лапылдап тұр.
Торғайдың томпаң қағып ұлықтары,
Жанына жан адамды жуытпады.
Полицей жарты қадам аттатпайды,
Қолында сарт-сұрт етіп қылыштары.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ