Абайлап қара, қазақ, жан-жағыңа,
Көнбейді патша сенің жанжалыңа.
Құтылып кетемін деп ойламаңдар,
Патшаның іліккен соң қармағына…
Дегенде, Әбдіқапар ыңғайланып,
Ортаға шыға келді топты жарып.
Барды да губернатор дәл қасына,
Халыққа сөз тастады айқай салып.
– Уа, халқым!
Мұның сөзі түлкі бұлаң,
Аяғы тудыратын бір күні ылаң.
Онан да басты қосып бірігейік,
Орыстың қорқа бермей мылтығынан.
Жеңбейтін жау қалмайды тізелессе,
Құр босқа елікпейік біз елеске.
Кешегі қалмақтарды қойдай қырған,
Ұрпағы батырлардың біз емес пе?
Мынауың тақылдайды босқа тантып,
Қымбат жоқ туып-өскен елден артық.
Қор болып қара жұмыс істегенше,
Айқасып қан майданда өлген артық.
Ешкімнің айтқанына көне алмаймыз,
Алаяқ, алдампазға сене алмаймыз.
Басқаға бодан болып жүрмес үшін,
Патшаға бір де солдат бере алмаймын.
Жетеді келгеніміз көрін қыспақ,
Мен тұрмын азаттықтың жолын нұсқап.
Арманын ата-баба орындайық,
Алаштың алашұбар туын ұстап!
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ