Оралмадың көктем боп,
Отпантаудан бері өтіп.
Өмір еркелеткен жоқ,
Өкпем де жоқ және түк!
Қайтып келіп шалғайдан,
Құстар әнін шырқап жүр.
Сипамады маңдайдан,
Сонша сенген б
ір Тағдыр!
Бозқараған гүлдеді,
Бұтағын а нұр іліп.
Миығынан күлмеді,
Мен аңсаған бір Үміт!
Тұмалардан су ақты,
Тарам
—
тарам бұралған.
Жүрегімді жылатты,
Жақсы көрген бір Арман!
Айдынына қаз қонды,
Ақжем болып тірсегі.
Адасуға аз қалды,
Айнымаған бір Сенім!
Емеурін не, белгі не,
Емес пе еді шын сөзің?
Суынды ма, сөнді ме,
Сендегі от бір Сезім?..
Білмедің
—
ау, білмедің,
Бір Өзіңді жыр қылып…
Жолға қарап жүргенін,
Жаны таза бір Жігіт!
…Өмір еркелеткен жок,
Өкпелеуім керек пе ед?…
Оралмадың көктем боп,
Опасыз ең, о, неткен!!!
Қалмаханбет МҰҚАМЕТҚАЛИ