Барасың ба болып кекті, Семейім?
Шер-шеменге толып кетті көмейің.
Әкем едің – асылайын мойныңа,
Шешем едің – емшегіңді емейін.
Болсам-дағы қанша батыр, данышпан,
Өлуге әзер қалып тұрмын намыстан.
Адамдарды опа бермес көрдім мен,
Жауын емес, жолдастарын жанышқан.
Туар ма екен сірә заман, сірә күн,
Тоқтататын Семейімнің сынағын?!
Бұл сұмдыққа өзім ғана күйініп,
Бұл сұмдыққа өзім ғана жыладым.
Оңдыртпайды ойлағандар бас қамын,
Басы ауырып көрген емес басқаның.
Маңдайының соры болған бес елі
Қай жерде де қазақ деген «қасқаның».
Айыптымын айтпасам да сөз бөтен,
Басқасы алтын, менің халқым жез бе екен?!
Құйқа тамыр шымырлатқан сұмдықты,
Амалым не…
Көре тұрып сезбесем?!
Жез табаққа айналғанда алтын күн,
Шындық іздеп шырқырадым, шарқ ұрдым.
Алау жағып
Арасынан өтсем де,
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ