Біз асқан асу, тау-құз көп,
Мерт қылып махаббатымды…
Жетпіс жыл бойы
«Наурыз» деп
Айтқызбай қойды атыңды.
Жетпіс жыл жуып жанарды
Кеудемде қайғым қамалып.
«Наурызбай» десем,
баламды,
Соңыма түсті шам алып.
Шаба алмай жүйткіп-көсіліп,
Өзімнен өзім түңілдім.
Наурыздың атын өшіріп,
Миыма «март» деп сіңірдім.
Сұрқия шошыр сұрынан,
Қанымды қыз-қыз қайнаттым.
Өзінің Айы, Жылынан
Айырылып қалған бейбақпын.
Торланып бұлтқа аспаным,
Қан жұтты елім қамығып.
Біздікі емес,
Басқаның
Шапанын келдім жамылып.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ