Қажайды кеп бір құрбым,
тілі де ащы құрғырдың:
«Тура жүрдің,
тік бастың,
шырылдадың,
шын күлдің,
кімге керек бөскенің,
ел қатарлы өспедің, –
жүруші едік бірі деп, біз білетін «білгірдің!»
Таптым ба деп ақыр мін,
қинағаны-ай «пақырдың!»
Айтайын деп бір жауап,
«аруағымды» шақырдым.
Озбасам да бәрінен,
өлең-жырда әлі мен
бірте-бірте, шырағым, өсіп келе жатырмын.
Өзіңді-өзің қанша ақта,
бармайық та жаңсаққа:
өсу деген аз күнгі
баянсыздау мәнсап па?
Дәрежелі «ерді» де
көрген едік бергіде,
алып қашып өз басын
аласұрған тар шақта.
«Білгірсің» – деп мақтадың,
жарай ма мін таққаның?
Туған дала көгіне күнде қанат қақты әнім.
Құлақ түрші сөзіме,
көрінбей ме көзіңе:
өлең-жырда күн санап өсіп келе жатқаным
Сәкен Иманасов