Алшақтап арамыз да біздің бүгін,
біржола үмітіңді үздің, күнім.
Сенбейміз ендігі серт,
сергелдеңге,
термейміз бірге барып түздің гүлін.
Сыңғырлап күміс күлкің құлағымда,
қимаспын деуші ем сені, сірә, мыңға,
Пенденің бір аңсары жұмақ болса,
ақыры, жалықтырар жұмағың да?!
Қайтейін енді, қалқам, сөзге қалсақ,
кетіп ең көңілден де,
көзден алшақ –
өзіңді өліп-өшіп күткенімдей,
отырмын…
өліп-өше өзгені аңсап!
Сәкен Иманасов