Жігіттер, қырық тоғыз жаста мынау
қыздарға қырын қарай бастадық-ау,
қақпайлап қарындастың тұс-теңі де,
ертерек түскені де шашқа қылау…
Сарт та сұрт сабылыстар саябырлап,
барады баяу тартып баяғы ырғақ.
Ендігі елігуің жөн емес деп,
ентелеп елуің де қояды ымдап.
Бойда мін болмаса да, басыңда айып,
жұқарып жүйке, шіркін, жас ұлғайып,
Кеудеңді кергеніңмен, елге күлген
баяғы екпін жоғын жасырмайық.
Қиқулап қосылатын сан дүбірге
достармен атырмаймыз таңды бірге.
Кешегі «қулардан» да
думаннан да
ақыры аулағырақ салдық ірге.
Өшіріп іште жанған өртімізді,
ұмытып сұлуға айтқан сертімізді:
сөз ете бастадық-ау,
бас қосқанда,
дауасын таппай жүрген дертімізді…
Қылтыңдап кәріліктің белгілері,
көңілің бәріне де көндігеді.
Аяншақ адамдарға күлетін ек,
амал не, басымызға келді кебі.
Айналып асаулықтың бәрі аңызға,
апыр-ау басылып-ақ барамыз ба, –
бүйрегі біз дегенде бүлк етпейтін,
қиылып, қарай бердік бала қызға!..
Көңілің әлденеге алабұртып,
қатулы қабақтан да қалады үркіп,
Қашқақтап жақыннан да,
жатыңнан да,
жатпайсың, жоққа бола, жан ауыртып.
Дүние қызыл-жасыл түске кіріп,
төсектен тұрғызады күштеп үміт.
Көңілің бұрынғыдай болғанымен,
жоқтығын аңғарасың іште бүлік!
Қызынбай дүбір десе кім шыдамақ,
боласың өзіңді-өзің бір сынамақ.
Жібермей елігуге,
желігуге,
егделік есігіңнен жүр сығалап..
Сәкен Иманасов