Көңілімді торлап алып түрлі үрей,
қорқа берем сонау бала күнгідей:
мен болмасам –
дүниені төңкеріп
кете ме деп,
құдай атқыр бір дүлей!
Мен болмасам –
күліп атып жарық таң,
кімнің ғана көкейіне дарыпты ән? –
Қорқа берем –
мен болмасам, –
бір күнде
құт-береке кете ме деп халықтан!
Мен болмасам –
ай сәулелі нұры арнап,
аруларға кім жүреді жыр арнап?
Мен болмасам –
кім біліпті,
тұнжырап,
молалардай суық тартып тұрар бақ.
Мен болмасам –
басқалары не білер:
күлімдесін кімге ғана сеніп ел.
Арнасынан асып құлап өзендер,
тасып бұлақ ақпайтындай көрінер.
Берекесін кетіріп ел, ортаның,
кейде бүлік бөрі болып жортады үн.
Мен болмасам –
іріткі сап араға,
дүрліктіріп жүре ме деп қорқамын.
Дүниенің төрт бұрышы тола дау,
түйіспей де жатқан талай жол анау –
қалғып кетсем –
қас қағым сәт ішінде
асты-үстіне шығатындай болады-ау!
Сәкен Иманасов