Жасымда
(ақыры ауыр сорға ұласып),
бір қызға құшағымды көрдім ашып.
Дерліктей,
көріктінің хас тәңірі,
өзіме басқа бірі болды ғашық.
Болмасын маған пенде сезе ме тым,
біреуі –
мені көрсе безеретін,
Біреуі –
қайда барсам қарауылдап,
соңымнан күні-түні өзі еретін.
Біреуі –
құрақ ұша күлімсіреп,
тұратын жанарымен:
«Бұрылшы!»– деп.
Біреуі –
мен дегенде кекірейіп,
Кергитін, көргендей-ақ бірінші рет.
Менсінбей,
бедірейіп – бірі мені,
біреуі үміттеніп жүріп еді.
…Екі қыз еске түссе, есеңгіреп,
көңілім әлі күнге бүлінеді.
Ауылда той өткізіп күздігүні
ақыры үмітімді үзді бірі, –
сондағы жан азабын көтеруге
адамның жетпес еді жүз ғұмыры!
Басқаша, дедім де мен, жанам енді,
аттандым артқа тастап Алакөлді,
өзіме өліп-өшіп ғашық болған,
егіліп, екінші қыз қала берді.
Еркімді,
ес білгелі,
билеп өстім:
тірлікте әрі-сәрі күй де кештім.
Бірақ та құлай ғашық боп көрмедім,
Мені де өліп-талып сүймеді ешкім
Сәкен Иманасов