Түс емес пе шынымен,
өңім бе бұл, ақ таңым, –
өліп-өшіп түнімен
өзімсініп жатқаным?!
Күте-күте, қарағым,
қалмап еді төзім де,
аймалатып тамағын,
аласұрған өзің бе?
Қанғаным ба қайнардан,
жанғаным ба қосыла,
арманыма айналған
аршын төсің осы ма?!
Кезікпеген көп елге
көзіңдегі нұр мынау,
ақ періштем дегенге
әлі сенбей тұрмын-ау!
Жүрген екем тегінде,
өмір бойы ай қарап,
шынымен-ақ өңім бе
отырғаным аймалап?!.
Сәкен Иманасов