Көрмеген беті ашылып,
ұяң да жас
Кезінде қыздар нені қиялдамас, –
бой түзеп,
бұлаңдайды,
тұра алмайды,
қасына ата-ананың сыяр ма бас.
Дүние-ай,
түні қызық,
күндіз – қайғы,
буына он сегіздің кім қызбайды.
Көлеңдеп үміті ме,
жігіті ме,
қыздарды қолды-аяққа тұрғызбайды.
Қайда деп,
кешегінің серілері.
бәріне елігеді, желігеді,
өзіне өліп-өшіп жүргендердің
бәрі де жұпынылау көрінеді.
Бірі
де бозбаланың өзі құрбы,
ұқпастай көрінеді-ау сезіміңді,
іздейді қиялдағы ханзаданы,
өзгеден иығы озық,
көзі нұрлы.
Қарлыға, Қыз Жібектен кем көрмейтін,
әспеттер жаратылыс берген кейпін,
ойы да он сегіздің асқағырақ,
бойына бір адамды теңгермейтін.
Өзді-өзі көп таласып,
топтан асып,
болады жер үстінде жоққа ғашық,
Бойлардай түпсіз терең тұңғиыққа,
ойланбай енді бірде от та басып…
Жоғалып көз алдында жүрген елес,
басталар күндізгі қам, түнгі ерегес.
Көңіл де бірте-бірте басылады,
өмір де бұрынғыдай күрделі емес…
Көзіңнен бір-бір ұшып астана да,
зауқы жоқ бұлаңдауға, басқаға да,
таң қалып селтеңдеген сіңлісіне,
алданып жұпыны бай, жас балаға.
Тұрғанын сезбей қалып таңнан қалай,
жүргенін шүкір етер тал қармамай.
Таңдайдан дәмі кеткен, қайран, үміт,
жұлдыздай ағып өткен армандар-ай!..
Уақыт та құмша сырғып,
көшеді еппен,
апыр-ай, күндер қайда кешегі өктем?
Арманға ерем деумен, елеңдеумен
Ақыры, өстіп жүріп өшеді өкпең!..
Сәкен Иманасов