Ағып кеп, түсе ме деп аттап қарғып,
Сен мені дүбір шыққан жақтардан күт.
Жатқанда күмбір қағып құз біткендер,
Жаңғырып жалыныма шатқал барлық!
Күт мені дауылдардан таңғы ұрланған,
Тұтқиыл төгіп өткен жаңбырлардан.
Асқақ саз арасынан ізде мені,
Тұрғанда дірілдетіп сан қырларды ән!
Азырақ алар ма деп
Қарқын басып,
Күт мені көкірегіңді бар түнге ашып,
Күт мені таулар діріл қаққан шақта,
Найзағай жатқан шақта жарқылдасып.
Бақтардан ізде мені шық төгілген,
Жақпардан ізде мейлің – құт көрінген.
Әйтеуір, дүбір шыққан жақ болмаса,
Мүлгіген тыныштықтан күтпе мүлдем!..
Сәкен Иманасов