Сонша неге елжіредім,
дегбір қалмай,
асығып, –
көп ішінде сен жүр едің,
көзіме оттай басылып.
Қырдан қызыл гүлді ерінбей
іздеуші едім күнде мен.
Қарағым-ай, бір көрінбей
қай жақтарда жүрген ең?
Қызыл қанат көбелектей
көзге ұрып-ақ тұрсың-ау,
қалай жүрем елең етпей,
көзден моншақ ыршыды-ау!
Күлімсіреп көз дегенің
жарқ еттің де –
күлді өмір.
Бір пәлені сезген едім, –
бүлінгелі түр көңіл…
Сәкен Иманасов