Осы бір «дерт» кеудеңді меңдемесе,
Тәуір жігіт едің-ау сен де кеше.
Ермейтін-ақ сияқты ең ел сөзіне
Бермейтін-ақ сияқты пендеге есе…
Ағайынның
айнала бәріне ұнап,
Аңқылдаушы ең,
ағыңнан жарылып-ақ,
Бетің бар деп,
беделге қарамай-ақ,
Айтарыңды айтушы ең анығырақ.
«Досың!» – десе ел,
серпіліп, сүйініп ем,
Табылушы ем қасыңнан жиі кілең,
Елеңдеуші ем естілсе асқақ үнің,
Көрем деуші ем өнердің биігінен!
Тай-құлындай тебісіп, жан шаттана,
Сырымызды жүруші ек қанша ақтара,
Қолың жетті атқа да,
Атаққа да,
Біреу күндей қарайтын мәнсапқа да.
Дос табылды дедің бе
Күндейтін де,
Суық тартып,
сұрланып нұр кейпің де,
Қарқылдап күлмейтін де болып алдың,
Болып алдың жарқылдап
жүрмейтін де.
Кемел де едің кезінде,
Кесек те едің (Кесек пе деп,
Өзіме дос еткенмін!)
Енді келіп,
арбасқан дұшпан бардай,
Адымыңды әр басқан есептедің.
Енді есепсіз сөйлеуді күнә көрдің,
(несі кетті,
білмедім,
бұған елдің?)
Ес тұтатын,
өзіңді дос тұтатын,
Жолдастардан жырылып шыға бердің.
Енді бізді
ойың жоқ бір елемек,
Тымырайып тұрасың,
Түнере кеп,
Есігімді ашпайтын болып алдың,
Кесірі тиіп кетіп жүреме деп…
Келе-келе…
Жоқ, тіпті көптен бері,
Кеудеңді осындай бір «дерт» меңдеді,
Мен де өзіңді енді-енді түсініппін.
Кісіліктің осы ма жеткен жері?
Осыншалық бүлініп,
Текке неге
Күйіп-пісе қалдым ба?
Өкпелеме.
Тағдыр шіркін, кісіге дәрежені –
Кісілікті ұмытсын деп бере ме
Сәкен Иманасов