Алакөл, баяғыдан сырың мәлім,
белуардан қар жауатын бұрын қалың,
кетпейді әлі есімнен, алты жаста
ақ түнек бораныңа ұрынғаным.
Көзімді қарлы құйын аштырмады,
қарысып,
қарға адым жер бастырмады.
Ебі ме, –
екілене ішін тартып, –
ұшырып үрейімді, састырғаны.
Ықшынып ызғырығы құрғыр өктем,
ысқырып,
ысылдап кеп ұрды беттен.
уілдеп,
үскірігі үрлегенде,
білмегем – жер ме,
мен бе – дір-дір еткен?
Үзіліп омырауда түймелерім,
білмеймін мені қайда сүйрегенін.
білем тек – тұла бойым дірдек қағып,
сақылдап, тісім тіске тимегенін.
Бұқтырып бойымдағы үрейді ішке.
(Әрине, берілмеуді тілейді іш те).
Әйтеуір, аласұра, алысып ем,
тап келіп тұңғыш рет дүлей күшке.
Аз емес тіршіліктің бұралаңы,
қаншама бұдан соң да сынамады, –
алысқан ақ түтекпен алты жасым
күлімдеп көз алдымда тұрады әлі.
Алдымнан көл бөгеді, жел бөгеді,
бірінен бетім қайтып көрмеп еді,
Жігерім –
ақ бораннан алып шыққан
жетелеп келе жатыр өрге мені!
Үйреніп бірте-бірте етім менің
өзіме жігер берген секілді едім.
Есімде,
бар күшімді жиып бойға,
өліспей беріспеуге бекінгенім…
Ұмтылып сәл ілгері,
не кейіндеп,
екпінін омыраумен бөгейін кеп;
«Қайтейін, боран болсаң,
мен – адаммын!
қанеки, әуселеңді көрейін!» – деп.
Жеңдім бе,
кім біледі,
жеңілдім бе,
өкініп,
өксідім бе,
егілдім бе, –
Көршілер қар астынан аршып алған
дәрменім таусылғанда менің мүлде..
Сәкен Иманасов