Бара ма сиреңкіреп жолығар күн,
тағы да кітабыңды қолыма алдым,
қиялға еретінің қызық екен,
әлі де көретінің мені балғын.
Бақытым –
маңдайыма бұйырмаған,
сезіммен сол баяғы құйындаған,
біразға жеткенімді елемейсің,
асып та кеткенімді жиырмадан…
Кей-кейде өткір өлең арнап, тегі,
боласың отырғандай алдап мені, –
әйтпесе, жас күндердің,
мас түндердің
бәрі де құшағыңда қалмап па еді!
Бәрі де қалмап па еді өз қасыңда, –
(Жарасар шығын етсең сөзді асылға!)
Бірге атқан таңдарым да,
арманым да,
құрғатқан өзің сүйіп көз жасым да.
Тұншыққан құшағыңда тәтті үнім де,
алғашқы ақ түнім бе,
пәктігім бе,
түп-түзу тілегім де,
жүрегім де –
тұрмайтын түйірдей бір дақ түбінде;
таңғы шық тұнығындай ажарым да,
сәбидің қылығындай таза мұң ба,
аз қызық,
арзанырақ бағалаған,
әзірге тарамаған базарым да,
жастыққа жарасымды тән реңі, –
бәрі де өз қасыңда қалып еді.
…Қызық-ау, қиялыңа еретінің,
періште көретінің әлі мені!
Сәкен Иманасов