Туа сала, демеймін, жанды бағым,
Жастығыма тимепті-ау жарқұлағым,
Етігіммен су кешіп қаншама рет,
Ауыздықпен су ішті арғымағым.
Жанталасып ішкі жау,
жат елдегі,
Аңдымады қай тұста қатер мені,
Тістілермен тірестім,
Туған жердің
есесін бір еселеп әпергелі!
Тартып мініп ат жалын,
тебінгелі,
Өзегіме теппеді өмір мені,
Үні болып Елімнің саңқылдадым,
күні болып, біресе, көгіндегі.
Ежелден-ақ өзіңе аян әнім,
Ел дегенде болды ма аянарым,
Жерге тықсам деуші едім
дұшпандардың
Шекарамның шетіне таянғанын!
Далам менің –
сұсты да,
сүйкімді әрі –
(Бала жастан біржола сиқырлады).
Тірегім деп жүрген жоқ текке мені,
Төрт бөледі түнімен ұйқымды әлі.
Ақ жолына арналып тұйғын-дарын,
далам үшін тірліктің қидым бәрін.
Арқам жауыр болар деп,
ауырламай,
Тракторы сияқты қимылдадым.
Иесімін деп сезген ендігі елдің
Иілмейтін емендей ерді көрдім
Бәрін таптым дей алам тетелестен
Азаматқа лайық белгілердің!
Қызыл тудай желбіреп мына қырда,
Құлагердің ойнадым құлағында.
Туған елдің өзімен бірге көрдім
Тіршіліктің тозағын,
жұмағын да!
Туған жермен бір еді бар тынысым,
бар тынысым,
базарлы алқынысым,
Ұнасам да еліме,
жыласамда,
құласам да –
барлығы халқым үшін
Сәкен Иманасов