Жүрек сөніп, таусылғанда тынысым,
Аяқталмай жатар еді мың ісім.
Жарық дүниені қалай қиып кетермін,
Қалып бара жатса қыруар жұмысым.
Шіркін, өмір.
Гүлжазира мекенім.
Қиып қана кетемін бе, не етемін.
Деген кезде білемін ғой,
Білемін
Достарымның құйғытып бір жетерін.
Таза арулап, шомылдырып өзенге,
Зират жаққа шеру тартқан кезеңде,
Сүйегімді ауырласа біреуі,
Бірі тұрып былай дерін сезем де:
– Шыда, бауыр, қолыңдағы бұл ағаң,
Тірлігінде тау көтерсе шыдаған.
Белшесінен батып жүріп жұмысқа,
Таза қалған пендешілік күнәдан.
Осы қазір таусылғанда мүтте дем,
Қалды артында мыңдап ісі бітпеген,
…Уа, дариға, соны естісем достардан,
Бұл дүниеден тілемес ем түк те мен.
Сәкен Иманасов