Өмір ай!..
Шіркін не десем!
Не десем, неден кендеміз.
Заманым тыныш, ел есен,
Шалқып бір жүрген пендеміз.
Таппаймын тіпті бір кеміс,
Данышпан дәуір шат қандай.
Қарабас қамы, күн көріс,
Адыра қалып жатқандай?
Айнала ғажап көгал бай,
Нар таулар шөгіп о шетте.
Түнеріп келіп, төге алмай,
Тұратын бұлтын есепте.
Өтуде қызық сырғып күн,
Қайтсем бір шіркін тоя алам.
Әр таңда осы тірліктің
Қоңырауы болып оянам.
Тоймады шіркін бай көңіл,
Арманға арман қосыла.
Тірілер үшін жайлы өмір,
Туған жер деген осы да!
Әр күні өзім көп өсем,
Құшағын дүние кең жайды.
Өмір-ай! Шіркін не десем!
Не десем екен сен жайлы!..
Айналдым, туған жер, сенен
Ой – сергек, сенде жан – бекем,
Терегің болып теңселем,
Торғайың болып әндетем.
Күніңе серік боламын,
Өзгертпес сеңде күн өңін.
Құсыңмын – кеуде толы әнін,
Өзіңе шырқау – тілегім.
Жоқ… болмаймын құс мүлде,
Кеудемді керім таңға ашам.
Туған жер, сенің үстіңде,
Адамың болып паң басам.
Барыма сені нандырып
Адам боп өмір сүру – іс.
Өзіңде қалам мәңгілік,
Топырағың болып бір уыс.
Сәкен Иманасов