Жол! Ұзақ жол!
Таусылмайды тау үсті,
Кезек-кезек қағып алып белес, ой,
Жолдар, жолдар… Қиялымды тауысты,
Туған ауыл жеткізетін емес қой.
Айһай, ауыл, рахатқа бататын,
Саған деген сағыныштан өртенем.
Бар інімді бауырыма алып жататын,
Қайран менің, туған үйім – жертөлем.
Жылдар бойы көрмей жүріп оралам,
Кабинаңа қалай сыям тұншықпай.
Бұрынғыдай бұзау шеш деп қорадан,
Шешем тағы оятар ма күн шықпай?!
Жол! Ұзақ жол!
Тағы да бір күн батпақ,
Тау үстінен ай сығалап қарады.
Ильич шамы әйнектерден ымдап қап,
Құшағына үнсіз сүйреп барады.
Тоқтатшы, дос, ендігі жол таныс та,
Мынау – әкем қой бағатын сасырлы ой.
Осы жолмен аттанып ем алысқа,
Адастырмай қайта әкеле жатыр ғой.
Сәкен Иманасов