О, достар, айтқанымды жылы тыңдар,
Бәріңе, бәріңе айтар үгітім бар,
Көл жаққа тартайықшы баяғыдай,
Жұмысты бірер күнге ұмытыңдар.
Бармаңдар қам-қаракет жайлы ұғымға,
Ұмыт боп қалсын бүгін қайғы-мұң да.
Құлаштай жарысайық бұрынғыдай,
Алысып Алакөлдің айдынында.
Дауласып, дабырласып, дүрлігісіп,
Мәз болып баяғыша бір күлісіп,
Ұмытып дүниеде жұмыс барын,
Шалқып бір жатайықшы нұрды құшып.
Осылай бұрын талай дала түнеп,
Сейілге серіктесіп баратын ек.
Балтырлар ақ сазандай жалт еткенде,
Па, шіркін, ұрлана көз салатын ек.
Бал шарап балбыратып сананы аздап,
Алқынып албырайтын дала маздап.
Күйдірсе табанды құм, маңдайды күн,
Сезімдер соқтығысып қала жаздап.
Қадірлі қайран достар, иықтаспақ,
Ән қайда, арман қайда сүйікті, асқақ?
Соны іздеп тартайықшы тағы да бір,
Басқасын бірер күнге жиып тастап.
Бірден асып, біреуді күндейміз деп,
Тірілердің қадірін білмейміз көп.
Көрмегенсіп жүреміз пілдей құнын,
Тырнағының астынан тілдейді іздеп.
Бармаймыз асылдың жөн-жосығына,
Аққа күйе жағамыз – осы күнә.
Талай боздақ жұлдыз боп ағып түсті,
Пендешілік былықтан шошыды да.
Сонда да қарамаймыз парықтап бір,
Аяғынан тұрамыз шалып қап құр.
Тұғыр бола білмейміз, бала қыран,
Қолымыздан ұшқанда қалықтап бір.
Бірден асып, біреуді күндейміз деп,
Тірілердің қадірін білмейміз көп.
…Тағы бір азаматтан айырылып қап,
«Жігіт еді-ау, шіркін», – деп жүрмейміз бе?
Сәкен Иманасов