Дүбірлетіп
Дүниені
Дүркіреген
желісім,
Түгел шарлап,
Құла дүздің
Ой, қыры мен тегісін.
Құлан жортқан
Деген атақ,
Даңққа бөлеп, дүрілдеп,
Аңыз бен күй,
Өлең мен жыр,
Кернеп кеткен ел ішін.
Баяғыдай
Жатқан жоқ па
Байтақ дала керіліп,
Сыймадық па,
Неге сонша
Тарылады өрісім?!
Құба жонда
Қиқу шықса,
Құлашымды сермедім.
Ен далада,
Еркіндігім,
Жүйріктігім сенгенім.
Желмен ойнап,
Желіп жүрген
Жер жүзінің еркесі,
Жымды баққан,
Қанға құмар
Жыртқыштарға жем бе едім?!
О, Жаратқан!
Жал құйрық пен
Сом тұяқтың орнына,
Тастай жүрек,
Алмас азу,
Шеңгел неге бермедің!?
Әлде менің
Адалдығым,
Сор болды ма өзіме?
Жолықтым ба,
Асып, тасып,
Бір тосқанның кезіне.
Тарпаң мінез,
Темір тұяқ,
Сахараның тағысы.
Тап келдім бе,
Қапияда,
Тағдыр талай тезіне!?
Көкейіне
Құрт түсіріп,
Жал-құйры
ғым төгілген,
Іліндім бе
Қанды қақпан,
Сұрмергеннің көзіне?
Қайдан келді,
Сұп сұр болып,
Құба жонға бұл мерген?!
Қыр құланын
Қыр деп бұйрық,
Бұл мергенге кім берген?
Кімге қандай
Қысастығы
Батты тарпаң тұлпардың?
Қарды теуіп,
Аяз сүйіп,
Өз бетімен
күн көрген!?
Күнге ұмтылса,
Күнә ме екен,
Күлте жалды құланға,
Боран ойнап,
Бодан ойлар,
Бойын буған түндерден!
Жазығым не?
Ешкіммен де
Жағаласып, алысып,
Көргенім жоқ.
Тірі жанның
Қанын ішіп, шабысып,
Бар болғаны
Өз бетіммен
Ұшсам деп ем далада
Өз жолыммен,
Құйғытып бір,
Ескен желмен жарысып,
Ұшып бара жатқан кезде,
Ұшып түстім құдыққа,
Сұрмергеннің
Қорғасыны
Қабырғама жабысып!
Қырда туып,
Бұлтпен ойнап,
Құдықта өлген құланмын.
Құрбанымын,
Құландарды
Қыру деген ұранның,
Кете бардым,
Кең даламда,
Қас-қағымда қор болып.
Құлан құнын
Бұл жалғанда
Кімнен даулап сұрармын.
Қыл құйрығым
Қорқауларды
Буындырып мойнынан,
Қияметте
Қыл көпірде
Жерді тарпып тұрармын.
Б. Әлімжанов