Ала жаз өте шықты сайран қуып,
Алқынып қала бердiм айлам құрып.
Алдыма алып келдi
Алхимик — күз
Алтынға жапырақты айналдырып.
Күзгi бақ құшағына жиi енемiн,
Күрсiнiп,
Күрең күнге сүйенемiн.
Күлiмдеп қайта келсе қайран көктем,
Күйдiрiп ерiнiнен сүйер едiм.
Көзiмнен бұл-бұл ұшты-ау мұңсыз жалған,
Күмбезi күлгiнденiп,
Күн сызданған.
Аспаннан алтын шашып ағаштар тұр, —
Асылдың заманы ғой құнсызданған…
Ұлықбек Есдәулет