Әкем марқұм айтушы еді аңыз ғып:
«Өткендердің алдындағы парызды ұқ,
Қажы атамыз Әбсәләмді бір кезде
Абақтыға жауыпты деп жауыздық!»
«Қара орманның қалғанынай селдіреп,
Қайран елге қара түнек төнді» деп,
Кең дүниеге тұрды қарап Әбсәләм
Темір тордан ақ сақалы желбіреп.
Түрме бастық жұртты ұстаған мыштай ғып,
Қажыны да жібермек боп жұрттай ғып.
«Көп жеңілдік берем, – деді, – мен сізге,
Ақ сақалды сыпыртсаңыз сыптай ғып!»
Қажы атамыз ақ сақалын тарамдап,
Қаскөйлікті қас қағымда бағамдап,
«Сақал үшін отырмын ғой осында
Жүре алмаспын оны алдыртып, харамдап!»
«Жәрдемдесем, тәртіпті боп түзелсең,
Нең кетеді біразырақ күзелсең?
Не бар дейсің сол сақалға байланған,
Ақ селеудей шығады ғой күні ертең!»
Қажы атамыз деді: «Бұған жолама,
Иманынан айырылған оңа ма,
Алдамшыға айырбастап жіберсек
Жанымызға иман қайта қона ма!?»
Түрме бастық қала берді барқырап…
Тауқыметін тар қапастың тартыпақ,
Қараңғыны жарып шықты бір күні
Қажы атамыз ақ сақалы жарқырап!
Өткіншіден артық көрген мәңгіні,
Ұрпағына сәуле берген жан нұры,
Аталарым иманынан безбеген
Қыл үстінде тұрғанда да тағдыры!