«Мазмұн құрбан
Мода болған пішінге,
Тәртіп солай,
Түсін мейлің, түсінбе, –
Дейді сыншы, –
Өнердің де,
Өлеңнің,
Құйтырқысы
Болу керек ішінде!»
Езуінің
Бір ұшында мысқылы,
Белинский
Сияқтанған ұсқыны,
Сансыз ойды
Оңдысолды сапырып,
Ұлы өнердің
Өзі құсап ұстыны,
Оқу өткен
Сыншы құрбым «өнердің
Құйтырқылы болсын, – дейді, –
Қышқылы».
Жасыр дейді,
Жұмбақтап айт,
Күрделі,
Көмескіле,
Көміп таста іргені,
Түсінбесе тіпті жақсы
Қалың ел,
Танып алар
Біз сияқты білгені,
Театрдың құпиясы
Құйтырқы,
Киноның да қызығы сол
Құйтырқы,
Көрерменді алдап, ойнап
Режиссер
Астанкестен
Қылмақ жанын,
Ит ырқы!
Өлеңбояу,
Құйтырқылы бұйымды,
Өнердің де
Құйтырқысы қиынды,
Құйтырқысыз
Саясат та болмайды
Құйтырқысыз
Таба алмайсың тиынды,
Мінберлерден
Өңмеңдеген менмендер
Құйтырқымен
Ұйытады жиынды!»
Бұл сөзіңнің мәні бар да,
Жаны жоқ,
Құйтырқымен
Ашытпаңдар миымды!
Нағыз өлең туар көктен құйылып,
Ағын ойлар көрген емес тыйылып,
Оған тоқтау бола алмайды жалғанда
Құйтырқылы барлық сыншы жиылып!
Өтіріксіз, құйтырқысыз өлеңім
Көктей берер көзіндей боп көненің,
Ашық, жарқын сырласқанды сүйетін
Мен елімді алдай алмай келемін!
Б. Әлімжанов