Қорғанбекке
Зеренді көлді жағалай
Көмкере біткен қарағай,
Көркіне көңілі мас болып
Керілген кербез ағадай.
Дыңылдап ырғақ санамай,
Самалды сүйген саралай,
Серуендеп еркін сеңгірге
Секіріп шыққан баладай.
Тас жарып өскен толағай,
Бойлаған көкке дарағай,
Шайырлы иісі бұрқырап
Қайқайған төреқарадай.
Құмары күндіз тарамай,
Тұнжырап түнде қалардай,
Сәулеге бөлеп сезімді,
Күмістен сырға тағады ай.
Зеренді көлді жағалай
Мүлгіген қалың қарағай,
Түбіне көлдің үңіліп
Көп ойға батқан данадай.
Тоқтаусыз уақыт, ағады ай
Куә боп оған қалады ай,
Көк мұнар мұңға малынған
Мәңгілік жапжас қарағай.
Б. Әлімжанов